Γράφει ο
Γιάννης Πανουκλιάς
Τραγουδιστής, Μουσικός,
Δάσκαλος Φωνητικής
(Το άρθρο εμπεριέχει χυδαίο λεξιλόγιο)
«Πάρ’ το απόφαση πως δε σου πέφτει ο λόγος
η γυναίκα πρέπει να `ναι πάντα υπό
και υποτάξου και εξηγήσου αναλόγως
σ’ ότι πιω, σ’ ότι χορέψω, σ’ ότι πω.Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω
και θα πω και μια κουβέντα παραπάνω.»(Χατζιδάκις, Σακκελάριος – Είμαι άντρας)
Στις περισσότερες καλλιτεχνικές δημιουργίες (ταινίες, βιβλία, ζωγραφική, μουσική, φωτογραφία), λόγω της πατριαρχίας, βρίσκεις ακόμα και σήμερα σεξιστικά στοιχεία. Θα δυσκολευόμουν πάρα πολύ να βρω μια μορφή τέχνης που να μην είναι ανδροκρατούμενη και να μην εκφράζεται μέσα από την «αντρική ματιά». Άλλωστε και ο Ταρκόφσκι και ο Κιούμπρικ σεξιστές ήταν.
Η trap μουσική σκηνή, αναπαράγει την ιδεολογία ενός πολύ μεγάλου μέρους της κοινωνίας, δεν αποτελεί παρθενογένεση. Αγόρια και κορίτσια ακούνε «λόγια» από τον πατέρα τους, τους συγγενείς και φίλους, από εκπομπές και όχι μόνο από τον TUS και τον Αντώνη του “Big Brother”. Οπότε, προτροπές του τύπου, «μην ακούς trap, αυτά είναι σκουπίδια» ή «μη βλέπεις Big Brother» δεν θα απομακρύνουν τα παιδιά και τους έφηβους από αυτές τις αντιλήψεις.
Οι στίχοι οποιουδήποτε είδους τραγουδιού γεννούνται μέσα στην κοινωνία, δεν έρχονται από τον πλανήτη Άρη. Έτσι γίνεται και με τους στίχους των trap τραγουδιών. Στην ελληνική trap σκηνή οι στίχοι είναι μονοθεματικοί. Γίνεται μια συνεχής, εμμονική αναφορά στα χρήματα(cash), τα όπλα(gunια), τα ναρκωτικά(drogia) και τις γυναίκες, η οποίες περιγράφονται ως «μουνάρες», «κωλάρες», «bitches» και «πουτάνες». Κατ’ επέκταση, η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο βιασμού και ως ένα κατώτερο ον, νομιμοποιώντας τη βία και θρέφοντας με αυτόν τον τρόπο ακόμα και τη γυναικοκτονία.
Το πρόβλημα με την ελληνική trap είναι ότι αν και θα μπορούσε, δεν πάει κόντρα στο κατεστημένο, συνυπάρχει με το status quo. Στο εξωτερικό υπάρχει περισσότερη διαθεματικότητα στους στίχους, υπάρχουν φεμινιστικές κολεκτίβες που κάνουν trap, γυναίκες όπως η Super Star, άντρες trapper που μιλάνε για συναίνεση, για τη σχέση τους, οι SoundCloudRappers που παρουσίασαν ένα εναλλακτικό μοντέλο αρρενωπότητας, πιο συναισθηματικό και ευάλωτο, όπως ο Lil Uzi Vert και η μεγαλύτερη επιτυχία του, το «XO tour life», όπου εξιστορεί τον καβγά με την τότε σχέση του, μιλώντας και για τις δύο πλευρές.
“I like the way that she treat me
Gon’ leave you, won’ t leave me
She say I’ m inshane, yeah
I might blow my brain out, hey
(Lil Uzi Vert – XO tour life)
Τα αρσενικά πιστεύουν ότι για να είσαι αρκετά άντρας πρέπει να κάνεις σεξ κάθε μέρα, πολλές φορές. Για το λόγο αυτό και από νεαρές ηλικίες, μπαίνουν στη διαδικασία να προμηθεύονται ενισχυτικά διάθεσης και στύσης ώστε να πιάνουν τους ημερήσιους στόχους τους, θέλει δεν θέλει το «έτερον ήμισυ» της πράξης. Αν δεν θέλει, ψάχνουν να βρουν τρόπους να δείξουν ότι είναι άντρες παραβιάζοντας τα θέλω του.
Oι έμφυλες διακρίσεις μαθαίνονται και παγιώνονται από πολύ μικρή ηλικία, περισσότερο από τον πατέρα και λιγότερο από την μητέρα μας, και σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό τις εσωτερικεύουμε όλοι.
«…με τις γκόμενες πάω με μία κάθε μέρα, για να αδειάζει το πακέτο,
αλλιώς έχει βιασμό»
(Αντώνης, Big Brother)
Η κουλτούρα του βιασμού έχει χτιστεί επάνω στην λανθασμένη θεώρηση, του ότι τον προκαλεί το θύμα, λόγω της προκλητικής εμφάνισής του, η οποία ενεργοποιεί τη «φυσική» παρόρμηση του θύτη που δεν καταφέρνει να ελέγξει τις ορμές του.
Οι έρευνες αποδεικνύουν, ότι οι γυναίκες βιάζονται ανεξαρτήτως εξωτερικής εμφάνισης ή ρούχων που φορούσαν, ότι το 80% των βιασμών γίνεται σε σπίτια από οικεία πρόσωπα και όχι από διεστραμμένους τύπους σε σκοτεινά σοκάκια, ότι ο βιασμός δεν συμβαίνει από υπερβολικό θαυμασμό αλλά σε συνθήκες αδυναμίας έκφρασης συναίνεσης ή αντίδρασης, στον ύπνο, μετά από πολύ ποτό, σε λιποθυμία κ.λ.π..
Οι φεμινίστριες δεν θεωρούν τους άντρες ασυγκράτητα ζώα ή στυγνούς εγκληματίες. Θεωρούν τον βιασμό πολιτισμικό φαινόμενο και όχι βιολογικό.
«Καμιά πουτάνα δεν έχω μες στις επαφές
Διαλέγω σε ποια το βάζω,
δεν το βάζω όπου θες»
(Blvck Medusa x Big Towl – PUTA)
Στην κοινωνία, υπάρχει το στερεότυπο ότι αν ένας άντρας πηδάει όποια βρει είναι μάγκας ενώ αν μια γυναίκα το κάνει, είναι δακτυλοδεικτούμενη.
Εντός μιας σχέσης ή ενός γάμου, υπάρχει συχνά η πεποίθηση ότι οι γυναίκες από τη φύση τους δεν έχουν σεξουαλικές ορμές ή επιθυμία για σεξ, οπότε, όταν λένε “όχι, δεν θέλω”, δεν το εννοούν πραγματικά, γιατί δεν θα ήθελαν ποτέ έτσι κι αλλιώς.
Όταν μια γυναίκα είναι σε σχέση, επιβάλλεται να είναι σεξουαλικά διαθέσιμη στον σύντροφό της, κάθε φορά που αυτός το επιθυμεί και να του προσφέρει σεξ ακόμα και όταν δεν το θέλει πραγματικά, μόνο και μόνο για να μην τον χάσει.
«Ξέρεις ότι θα σε σκότωνα, αν με πλήγωνες θα το ‘κανα
Αν με κάποιον άλλο σ’ έπιανα, ξέρεις ότι θα το τέλειωνα
O.J., O.J., O.J., yah, yah
Κι αν με πιάσουν okay, yah, yah.»
(Light – O.J.)
Στις 6 Ιουλίου του 2019, στα βραβεία MAD VMA, ημέρα Σάββατο στις 9 το βράδυ, οι γνωστότεροι έλληνες trappers ήταν επάνω στη σκηνή και επί 2 ώρες “ερμήνευαν” τα τραγούδια τους, τα οποία προφανώς, είχαν τη γνωστή θεματολογία περί όπλων, ναρκωτικών, χρημάτων και βέβαια γυναικών. Στο φυσικό κοινό υπήρχε αρκετή πιτσιρικαρία. Στο τηλεοπτικό κοινό υπήρχαν οικογένειες ολόκληρες που χάζεψαν αυτή τη συναυλία.
«Βουλγάρες, κάνω εισαγωγή τις Βουλγάρες
για να γαμάς εσύ τις μουνάρες
Όλες τους με λένε Boss
Ρουμάνες, κάνω εισαγωγή τις Ρουμάνες
Για να γαμάς εσύ τις μουνάρες
Εμπόριο λευκής σαρκός»
(TUS, Βουλγάρες)
Στις 26 Νοεμβρίου του 2021, ο νέος κύκλος των εκπομπών «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη, άνοιξε με ένα 2ωρο αφιέρωμα στην ελληνική trap σκηνή και αποτέλεσε και ένα «μνημόσυνο» του μακαρίτη trapper Mad Clip.
“Άμα παίζει θέμα δε μιλάμε με τις πόρνες
Φορτώνουμε μουνιά
λες και παίζουμε σε τσόντες»
(Mad Clip – Συνθήκες)
Το trap τραγούδι βρίσκεται σε ασυγκράτητη άνθηση στην Ελλάδα. Μέχρι και οι διαφημίσεις του Άη Βασίλη στις μέρες μας εμπεριέχουν trap vibes και spelling. Όσο το σύστημα των managers κερδίζει, αφήνοντας τους trappers να κάνουν τους dealers και τους βιαστές, θα απολαμβάνουν την προώθηση των τραγουδιών τους, κάνοντας απλώς τη φάση τους και κερδίζοντας πολλά, μα πάρα πολλά λεφτά.
«Τη γαμάω μέσα στο Bentley, φρέσκος σαν τον Λουμίδη
Στο μουνί πατάω μπουνίδι, swoop, swoop, swoop
ρίχνω κλωτσίδι»
(iLLEo, Κόντρα – Λουμίδης)
Τι είναι αυτό που λείπει από την καθημερινότητα των πιτσιρικάδων όμως; Για ποιο λόγο γουστάρουν αυτόν τον κακοποιητικό στίχο; Γιατί τόσος θυμός; Γιατί τόσος σεξισμός;
Ο έρωτας, αυτή είναι η απάντηση. Έχει εξαφανιστεί ο έρωτας και όλα τα συγγενή συναισθήματα που τον περιτυλίγουν. Έχει εξαφανιστεί η ερωτική επαφή, δύο εραστών που ξεγυμνώνονται στον βωμό του πόθου, η οποία έχει αντικατασταθεί από τη διαδικαστική σεξουαλική συνεύρεση δυο ατόμων, στόχος της οποίας είναι το «ξεφόρτωμα», η υποταγή και η επικράτηση του αρσενικού.
Οι «καλλιτέχνες» και δημιουργοί αυτής της μουσικής είναι «παράγωγα» της οικονομικής κρίσης, του ρατσισμού και του 6% της Χρυσής Αυγής, των πατριαρχικών πεποιθήσεων της ελληνικής οικογένειας, του αδιεξόδου των μεγαλουπόλεων, της ασώματης επαφής μέσω smart phones και social media, του «κακοποιητικού» online gaming, του lockdown της πανδημίας.
Οι trappers, είναι «μπουχτισμένα και σκασμένα παιδιά» που βρήκαν μια χαραμάδα διεξόδου να απελευθερώσουν το θυμό τους, την αγανάκτησή τους, την οργή τους για το bullying που ‘χουν «φάει».
Πίσω απ’ όλα αυτά κρύβονται οι εταιρίες παραγωγής και οι managers. Αυτοί επιλέγουν, χειραγωγώντας τη νεολαία, να εκφραστεί όλη αυτή την αγανάκτηση μέσω μιας κακοποιητικής, σεξιστικής μορφής τέχνης και όχι μέσω του Hip-Hop που χαρακτηρίζετε από τον βαθύ πολιτικό λόγο.
Οι καθοδηγούμενες μηχανές αναζήτησης, στο internet, δε θα πάψουν να προτείνουν και επιβάλλουν στους χρήστες, αυτού του είδους τη μουσική, αν οι εταιρείες παραγωγής δεν βρουν κάτι άλλο να «πουλήσουν». Οι πατριαρχικές αντιλήψεις του trapper «πατέρα», θα συνεχίσουν να νομιμοποιούνται στα αυτιά και τη σκέψη της νεολαίας, όσο οι managers κερδίζουν. Τόσο απλά!!!