Ντροπή, ώστε να μην ξέρει που να κρυφτεί, αισθάνεται όποιος διαθέτει ελάχιστη ευαισθησία για την Ιερή Πόλη όταν αντικρίζει αυτό το απίστευτο και απερίγραπτο χάλι στο οποίο έχουν αφήσει να καταντήσει το νεοκλασικό κτίριο μνημείο – διατηρητέο μάλιστα!- του παλιού νοσοκομείου «ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ» Μεσολογγίου η αδιαφορία και η αναισθησία των ντόπιων και κεντρικών πολιτικών της συμφοράς.
Είναι οι ίδιοι αυτοί που έρχονται κάθε χρόνο εκεί δίπλα, στα δέκα μέτρα, για να τιμήσουν δήθεν την προσφορά της πόλης, με την ηρωική έξοδο και τη θυσία της, στην ιστορία, την ελευθερία και την υπόσταση του έθνους, κι όταν τελειώνουν τα ψεύτικα λόγια τους τα μεγάλα γίνονται Λούης και μην τους ξαναείδατε. Μα καλά, μωρέ, δεν βρέθηκε, χρόνια τώρα, ούτε ένας από όλους αυτούς να έχει τσίπα και να πάρει επάνω του το θέμα της διάσωσης του ιστορικού κτιρίου, τιμώντας το ρόλο του και την αποστολή του; Άντε να δούμε μη τυχόν και υπάρξει κανένας με φιλότιμο και έστω σήμερα, επιτέλους, μετά από δεκαετίες, πάρει πρωτοβουλίες και αναλάβει δράσεις για τη σωτηρία και διάσωση του κτιρίου.
Για το καινούργιο νοσοκομείο τώρα, υποψιαζόμαστε ότι, επί της ουσίας, την ίδια στάση κρατούν. Το αφήνουν στην τύχη του, χρόνο με το χρόνο, να “πέσει” από μέσα. Για κάποιους, τουλάχιστον, είμαστε σίγουροι πως αυτό επιθυμούν και επιδιώκουν. Πέρα όμως από αυτούς κι επειδή το “καινούργιο” νοσοκομείο Μεσολογγίου δεν είναι ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει «μνημείο», ας δούμε εν τάχει την εσωτερική του “στατικότητα” και την ανάγκη για άμεσες ενέργειες υποστήριξής του.
Βέβαια η τραγική εικόνα από τις ελλείψεις προσωπικού, τα σχετικά σήματα κινδύνου που εκπέμπονται λόγω της υποστελέχωσης και της εξουθένωσης του ιατρικού προσωπικού, η απογοητευτική κατάσταση, όλα αυτά αφορούν πολλά επαρχιακά νοσοκομεία της χώρας και όχι μόνο αυτό του Μεσολογγίου. Σε μας οι κενές οργανικές θέσεις είναι στο 42% για τους γιατρούς και στο 24% για το υπόλοιπο προσωπικό. Σοβαρή υποστελέχωση, κίνδυνος κλεισίματος τμημάτων και απουσία ουσιαστικών προκηρύξεων, αλλά και κινήτρων για τη στελέχωση των νοσοκομείων. Τα προβλήματα κρύβονται πίσω από βαρύγδουπες κυβερνητικές δηλώσεις αναφορικά με την αναδιοργάνωση του συστήματος υγείας. Για ποια αναδιοργάνωση να μιλήσουν; Σχεδιάζουν ΄΄οικονομικότερο΄΄ μοντέλο δημόσιας περίθαλψης με είσοδο ιδιωτών. Για το νοσοκομείο Μεσολογγίου που μας ενδιαφέρει περισσότερο, υπάρχει ο επιπρόσθετος κίνδυνος από το νοσοκομείο Αγρινίου, το οποίο υπόσχονται να… ΄΄απογειώσουν΄΄ σε βάρος, πάντα, του πρώτου.
Στη φάση που βρισκόμαστε πρέπει όλοι να κατανοήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε την εξαιρετικά ιδιαίτερη σημασία και τη βαρύτητα που έχουν οι αναισθησιολόγοι για το νοσοκομείο μας –όπως για κάθε νοσοκομείο- και να δούμε τι πρέπει να γίνει άμεσα με αυτό το ζήτημα, δεδομένης της γενικότερης έλλειψής τους στην Ελλάδα, αν θέλουμε πραγματικά το νοσοκομείο Μεσολογγίου να μην καταντήσει ΄΄ερείπιο΄΄ σαν το παλιό. Ήδη για τη μοναδική αναισθησιολόγο που θα απομείνει στο νοσοκομείο μετά την αφυπηρέτηση στο τέλος Ιουνίου του διευθυντή, κ. Γιώργου Χρονόπουλου, εκλεκτού συναδέλφου με πολύχρονη, πολύτιμη και ανεκτίμητη προσφορά, οι Αγρινιώτες κάνουν κρούσεις να πάει κι αυτή στο Αγρίνιο.
Χρειάζεται να πούμε τι σημαίνει αναισθησιολόγος για ένα νοσοκομείο; Να αναφέρουμε μόνο ότι, πέρα από τα τακτικά χειρουργεία, το 60% των ασθενών ενός νοσοκομείου θα έρθει σε επαφή με έναν αναισθησιολόγο. Θα τον συναντήσετε δίπλα στα φοβισμένα παιδιά που χρειάζονται ιατρικές και νοσηλευτικές παρεμβάσεις, στα επείγοντα περιστατικά, στον τοκετό, στη ΜΕΘ, αν χρειάζεστε μεταφορά, αν πονάτε, αν φοβάστε τον μαγνητικό τομογράφο, αν χρειάζεστε διασωλήνωση κ.α. Όμως η έλλειψη αναισθησιολόγων έχει δημιουργήσει ευρύτερα και μια κρίση «λίστας χειρουργείων» -άγνωστος ο χρόνος αναμονής για ένα χειρουργείο. Η έλλειψη αναισθησιολόγων συνιστά την τέλεια υγειονομική καταιγίδα. Η Ελλάδα έχει άμεσα ανάγκη από 400 – 500 αναισθησιολόγους ώστε να μην κλείσουν τα περιφερειακά νοσοκομεία αλλά και να λειτουργούν εύρυθμα και σε 24ωρη βάση τα μεγάλα νοσοκομεία.
Η πολιτική ηγεσία, ωστόσο, ας μην ταυτίζει τα νοσοκομεία με άλλες υπηρεσίες κι ας μη θεωρεί πως με τις συγχωνεύσεις και το κλείσιμό τους θα εξοικονομήσει χρήματα και ανθρώπινο δυναμικό. Όσοι ζούμε στο Μεσολόγγι και στην ευρύτερη περιοχή του δεν πρέπει να εφησυχάζουμε. Αντίθετα πρέπει να έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας στις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό στο Νοσοκομείο μας καθώς και στο σύστημα διακομιδών. Επειδή η αρρώστια και οι τραυματισμοί χτυπούν έναν ή μία τη φορά και στην περιοχή μας, οι κραυγές αγωνίας και δυστυχίας χάνονται μέσα στον τεχνοκρατικό χώρο των υγειονομικών διαδικασιών. Αν θέλουμε τα πράγματα να βελτιωθούν, το Νοσοκομείο μας οφείλει να στηριχθεί πάνω στις πλάτες των αναισθησιολόγων. Αλλιώς η καταιγίδα θα συνεχίσει να χτυπά έναν ή μία τη φορά μέχρι να φτάσει και στον τελευταίο από εμάς.