Κάθε φθινόπωρο και κάθε άνοιξη πηγαίνω και ψωνίζω ρουχαλάκια για την κόρη μου που τώρα είναι τεσσάρων ετών. Ξέρετε πώς αναπτύσσονται τα παιδιά σε αυτή την ηλικία, μπορεί κάθε 3-4 μήνες να θέλουν καινούργια ρούχα ή παπούτσια.
Προτιμώ να της αγοράζω πράγματα από συνοικιακά μαγαζιά, όχι πολυκαταστήματα, ούτε πολυεθνικές, με το σκεπτικό ότι ενισχύω τη μικροεπιχειρηματικότητα, στηρίζω τη γειτονιά μου, αλλά και από ιδεοληψία αν θέλετε. Είναι λοιπόν ένα μαγαζάκι με όμορφα παιδικά ρούχα όπου ανά εξάμηνο αφήνω τουλάχιστον 200-300 ευρώ για τις ανάγκες της μικρής. Τις προάλλες, μεταξύ άλλων της πήρα και μια ζακετούλα 14 ευρώ. Την άλλη μέρα, αφού το παιδί τη φόρεσε διαπίστωσα μια μικρή τρύπα στον αγκώνα που έμοιαζε να προέρχεται από ελάττωμα. Πήγα στο μαγαζί και ζήτησα αντικατάσταση, αλλά δεν το δέχθηκαν. Μου είπαν ότι «κάπου πιάστηκε». Μπορεί να συνέβη αυτό, αλλά μπορεί και όχι. Τους το είπα! Δεν το δέχθηκαν.
Προφανώς δεν έκλαψα τα 14 ευρώ που έδωσα, έκλαψα για την απελπισία στο βλέμμα του μικρού λιανέμπορα που δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος μιας τόσο ασήμαντης επιβάρυνσης προκειμένου να ικανοποιήσει και να κρατήσει τον πελάτη του.
Χαιρετίσματα στον υπουργό Ανάπτυξης και Επενδύσεων, Αδωνι Γεωργιάδη, που φαίνεται πως έχει σκάψει τον τάφο του εμποράκου για να πέσει μέσα μόνος του. Χαιρετίσματα και στον «γαλάζιο» πρόεδρο του Εμπορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, Παντελή Φιλιππίδη, που του φταίει το ωράριο λειτουργίας για το χάλι της αγοράς.