Πέρασαν δυο μέρες από την παρουσίαση του βιβλίου της εξαιρετικής συγγραφέα Φωτεινής Μυλωνά-Ραΐδη, «Δεν είναι τούτο τ’ άδικο», εκδόσεις Υδροπλάνο, κι ο απόηχός της νωπός ακόμα. Τόση η συγκίνηση κι η μέθεξη απ’ τον τρόπο που εκείνη διάλεξε να το κάνει γνωστό στο κοινό της πόλης μας κι όχι μόνο. Κι αυτό γιατί θέλουμε να πιστεύουμε ότι τα καλά νέα κυκλοφορούν σαν το οξυγόνο στην ατμόσφαιρα.
Τα καλά νέα…, γιατί η πόλη μας θαρρούμε διατηρεί το προβάδισμα στην πρωτοτυπία των τρόπων με τους οποίους επικοινωνεί τα έργα του πολιτισμού στους ανθρώπους της.
Μετά τη μικρή εισαγωγή της συγγραφέα,τον λόγο πήρε η κ. Μίνα Πετροπούλου, φιλόλογος, Δρ Κοινωνιολογίας και κριτής λογοτεχνικών έργων με μια ουσιαστική αποτίμηση του έργου στην πληρότητά του κι όχι μέσα από επιλεκτικά κομμάτια ή ενδεχόμενη περίληψη με την οποία θα στερούσε την έκπληξη από τους αναγνώστες του.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε κι η σκηνοθέτρια της θεατρικής ομάδας Πρόβας, κ. Ζέτα Λάττα.
Σας περιγράφω τη δουλειά της κ. Ζέτας Λάττα, μέσα από τα ίδια τα λόγια της συγγραφέα:
” Η μαγεία της πρώτης εικόνας των ηθοποιών να ξεδιπλώνουν μέσα από νήματα κουβαριών τις ζωές των ηρώων του συγκεκριμένου έργου με τα πιο εμφανή χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους κι η αναφορά στη συνέχεια στα σημαντικά γεγονότα της ζωής τους με τρόπο αφαιρετικό της αληθινής ουσίας τους και της επίδρασης που είχε στις ζωές τους άφησαν στη συνέχεια άπλετο χώρο για τον ορισμό της εποχής που έδρασαν. Μια εποχής συνύπαρξης του τραγικού με το ηρωικό στοιχείο. 1939-1947 το εύρος της…
Ερασιτέχνες οι ηθοποιοί με ψυχή και δουλειά επαγγελματία σκιαγράφησαν την εποχή μέσα από τα πιο συνταραχτικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στη διάρκειά της.
Ο Δημήτρης Δημητρόπουλος, γνωστός σκηνογράφος, έβαλε την πινελιά του μέσα από αυθεντικά της εποχής αντικείμενα.
Τα σκηνοθετικά ευρήματα της σκηνοθέτριας, κ. Ζέτας Λάτα εντυπωσιακά. Η παλιά χειροκίνητη μηχανή, που ο ήχος της μεσολαβούσε στις σκηνές, ήχος ήρεμης ζωής σπαρασσόμενος από τα γεγονότα που μεσολαβούσαν, με το σεντόνι μπροστά της, οθόνη κινηματογράφου, όπου προβάλλονταν εμβόλιμα σκηνές εκείνης της εποχής, η επαναλαμβανόμενη ηχώ απ’ την κραυγή «Πόλεμος!», που ανέτρεψε την προϋπάρχουσα πραγματικότητα των ανθρώπων εκείνης της εποχής, τα τραγούδια που ακούστηκαν, -του γάμου, το μοιρολόι της Παναγίας του Βάρναλη, ο Άρης- και πόσα μα πόσα άλλα ακόμα…
Η τελευταία σκηνή μέσα από το ημερολόγιο του Κρικελλιώτη Γιώργη ήταν ξεχωριστή. Το «Δεν είναι τούτο τ’ άδικο…» του τίτλου του βιβλίου ήχησε στ’ αυτιά μας με τον σπαραγμό μιας συγκλονιστικής αποτίμησης, αλλά και της πρόνοιας την έγνοια και προτροπή για ενδυνάμωση κι αγώνα!”
Η συγγραφέας στο τέλος με τον δικό της τρυφερό λόγο, με μια νοερή αγκαλιά μας ευχαρίστησε όλους μαζί κι έναν-έναν χωριστά, χαιρετώντας μας.
