Γράφει ο Γιάννης Γκόλιας – Iannis Golias
Στα 1919 γεννιέται σε ένα χωριουδάκι της Αχαΐας ένα αγοράκι που ο πατέρας του,
που είναι φίλος και υποστηρικτής του Γεωργίου Παπανδρέου, του ζητάει να το βαφτίσει.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου ποτέ δεν επιβεβαίωσε ότι ήταν νονός του νεοφώτιστου
Όπως και να χει ο νεαρός γιος του Χρήστου Παπαθάνου, βαφτίστηκε με το όνομα Γεώργιος (κάπου τότε ο πατέρας του, αλλάζει το επώνυμό του, σε Παπαδόπουλος)
Αργότερα μετακομίζουν στην Πάτρα, όπου ο Γεώργιος μαζί με τα αδέλφια του τελειώνουν το Γυμνάσιο.
Στα 1937 μπαίνει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Στη στρατιωτική γλώσσα, ο καλύτερος μαθητής της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, ονομάζεται Αρχηγός, μια διάκριση που ο νεαρός Παπαδόπουλος την ήθελε κολασμένα.
Αλλά, ο Δημήτριος Οπρόπουλος, ήταν κατά πολύ καλύτερος σε όλα και έτσι ανακηρύχτηκε αυτός αρχηγός, στις 10 Αυγούστου του 1940,
όταν εσπευσμένα, λόγω του επερχόμενου πολέμου, αποφοίτησαν απ την Ευελπίδων, μετά από 3 χρόνια σπουδών, ο Παπαδόπουλος και η παρέα του που την αποτελούσαν κάτι παλικάρια όχι και τόσο καλά.
Εκτός του Οπρόπουλου συμμαθητές του Παπαδόπουλου ήταν οι:
Μακαρεζος και Λαδάς και οι δυο κατοπινοί βοηθοί του στο πραξικόπημα του 1967.
Μάλιστα και οι τρεις φθονούσαν τον Δημήτη Οπρόπουλο και όταν κατέλαβαν την εξουσία,
ένα απ τα πρώτα πράγματα που έκαναν, ήταν να τον σακατέψουν απ τα βασανίστρια και το ξύλο στα υπόγεια του ΕΑΤ-ΕΣΑ και να μείνει ο άνθρωπος για πάντα σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Ας γυρίσουμε όμως πίσω στη χρονική σειρά της ιστορίας μας.
Στα 1941, με την κατάρρευση του μετώπου, ο νεαρός Παπαδόπουλος επέστρεψε στην Αθήνα
και αντί να τιμήσει τον όρκο του στην πατρίδα και να κάνει αντίσταση με κάθε τρόπο, αυτός,
πήγε στη σχολή πολιτικών μηχανικών του Πολυτεχνείου…. ήταν όμως τόσο ντουβάρι που δεν την τελείωσε ποτέ.
Λίγο μετά επιστρέφει στην πατρίδα του, την Πάτρα και γίνεται μέλος των ταγμάτων ασφαλείας υπό τον τότε συνταγματάρχη Νικολάο Κουρκουλάκο.
(Όταν έγινε δικτάτορας διόρισε τον Κουρκουλάκο διοικητή της τότε αγροτικής τράπεζας)
Αργότερα στην Αθήνα λένε οτι συνεργάστηκε και με τους Χιτες του Γριβα
Το σημαντικό είναι οτι δεν έριξε ούτε μια τουφέκια κατά των Γερμανών, αντίθετα,
κατα τον εμφύλιο μπήκε με τα μπούνια,
να κυνηγήσει και να σκοτώσει όσους περισσοτέρους Έλληνες μπορούσε.
Ήταν τόσο φανατισμένος στον εμφύλιο που οι δωσίλογοι που κυβερνούσαν, τον βράβευσαν με διάφορα μετάλλια και πολεμικό σταυρό
Με το τέλος του εμφυλίου ειναι το αστέρι της δασολογικής δεξιάς και τον στέλνουν στις ΗΠΑ για μετεκπαίδευση.
Στα 1952 στη δίκη του Μπελογιάννη ήταν στρατοδίκης του….
Αργότερα υπηρετεί κάπου στο Κιλκίς, όταν αναλαμβάνει αρχηγός ΓΕΣ, ο Βασίλειος Καρδαμακης, ο οποίος έχει εντολή απ τον Καραμανλή να οργανώσει το παρακράτος.
Ετσι, η πρώτη του δουλειά είναι να μεταθέσει τον Παπαδόπουλο απ το Κιλκίς στην ΚΥΠ
και να του αναθέσει τις εκλογές βίας και νοθείας του 1961.
Ονομάζουν το σχέδιο “Περικλής”
και αλλού εκβιάζουν,
αλλού εκφοβίζουν,
αλλού ψηφίζουν και τα δέντρα
και αλλου απειλούν ευθέως με εξορίες και φυλακές.
Έτσι, ο Καραμανλής εκλέγεται με αυτοκρατορικά ποσοστά.
Όλα αυτά βέβαια λίγο αργότερα αποδείχτηκαν και με ντοκουμέντα αλλά, ο Παπαδόπουλος αντί να καθαιρεθεί παραμένει στο στράτευμα.
Στα 1965 είναι υποδιοικητής σε μια μονάδα του Έβρου, όπου ρίχνει ζάχαρη σε ντεπόζιτα κάποιων αυτοκινήτων του στρατού, για να πει μετά ότι είναι σαμποτάζ των κομουνιστών. Κανονική προβοκάτσια δλδ.
Αργότερα και αυτό αποδείχτηκε αλλά και πάλι ο Παπαδόπουλος δεν αποτάχτηκε
Είναι ήδη ο σύνδεσμος ανάμεσα στην αμερικανική CIA και τον ελληνικό στρατό
και είναι τυφλό όργανο των Αμερικανών.
ετσι δεν μπορεί να τον πειράξει κανένας.
Απ τη CIA μαθαίνει ότι ετοιμάζει πραξικόπημα ο βασιλιάς με τους στρατηγούς, στα 1967 και η CIA του δίνει τα σχέδια να το κάνει αυτός και να τους προλάβει.
Τον ήθελαν γιατί ο Παπαδόπουλος ήταν απόλυτα ελεγχόμενος απ τη CIA, ενω οι στρατηγοί και το παλάτι είχαν πολλές εξαρτίσεις.
Έτσι την 21η Απριλίου 1967, κηρύσσει στρατιωτικό νόμο και με τους παλιούς του συμμαθητές που τους έχει οργανώσει σε ομάδα από χρόνια, ρίχνει τη χώρα στο σκοτάδι
Ενας άνθρωπος,
ανισόρροπος,
αστοιχείωτος,
βλάξ,
που έχει όμως την έπαρση του ειδήμονα στα πάντα.
Επικράτησε διότι όλοι οι υπόλοιποι ήταν πιο ηλίθιοι απ αυτόν (φαντάσου) και διότι
(το πιο σημαντικό) ήταν τυφλό όργανο της CIA.
Σε 6 μήνες θα αποσύρει τη μεραρχία Κύπρου και έτσι θα αφήσει γυμνό το νησί απο υπεράσπιση, ώστε οι Τούρκοι με μια απλή αποβίβαση να το καταλάβουν.
Εν τω μεταξύ, η διαφθορά στη δημόσια διοίκηση θα πάρει κατά τη θητεία του, μυθικές διαστάσεις…
Κλέβουν οι πάντες,
απ τα αδέλφια του που τα έχει κάνει υπουργούς, μέχρι τους συμμαθητές και τους συνεργάτες του.
Αλλά και ο ίδιος δεν πάει πίσω…
Κάνει μπίζνες με Ωνάση,
Κάνει μπίζνες με Νιάρχο,
Κάνει μπίζνες με τον ελληνοαμερικανό Τομ Πάπας,
Κάνει μπίζνες πουλώντας τα όπλα του ελληνικού στρατού σε χώρες της Αφρικής,
ενω
Κλέβει τερατώδη ποσά και από το τάμα
Την ίδια ώρα το παίζει υπερπατριώτης και σκληρός κυβερνήτης και σακατεύει κόσμο και κοσμάκη στα κολαστήρια της Μπουμπουλίνας.
Το φινάλε του είναι όταν το άρμα μπαίνει στο πολυτεχνείο ενώ απο γύρω οι στρατιώτες,
οι ΕΣΑτζήδες και οι ελεύθεροι σκοπευτές σκοτώνουν αράδα κόσμο.
Το δεξί του χέρι μέχρι τότε, ο Δημήτριος Ιωαννίδης, τον ανατρέπει και πάει να κάνει και αυτός κάτι σπουδαίο και ξεπουλάει τη μίση Κύπρο στους Τούρκους.
Τελικά, μετά απ αυτή την εθνική τραγωδία η χούντα καταρρέει και η δημοκρατία επανέρχεσαι.
Οι πρωταίτιοι της χούντας δικάζονται και καταδικάζονται σε ισόβια.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80,
ο ίδιος, μέσα από τη φυλακή, ιδρύει πολιτικό κόμμα που το ονομάζει ΕΠΕΝ και διορίζει πρόεδρο της νεολαίας, τον Νίκο Μιχαλολιάκο, ο οποίος μετά από λίγο παραιτείται
και στη θέση του ο Παπαδόπουλος διορίζει ένα νεαρό φοιτητή τον Μαυρουδή Βορίδη
(Υπουργός της σημερινής κυβέρνησης).
Ο Παπαδόπουλος έμεινε αμετανόητος στη φυλακή μέχρι το θάνατο του σαν σήμερα 27 Ιουνίου 1999.
Η κηδεία του στο Α’ Νεκροταφείο μετατράπηκε σε συγκέντρωση αμετανόητων νοσταλγών της χούντας
με μπαλωθιές,
κλάματα,
συνθήματα κατά των πολιτικών και του κοινοβουλευτισμού.
Κατα τη γνώμη μου ο Παπαδόπουλος είναι ένας απ τους 4-5 ανθρώπους της ελληνικής ιστορίας, που έκαναν το μεγαλύτερο κακό στη χώρα.